Otwarcie i szczerze — „King! Muniek Staszczyk — Autobiografia” rozmawia Rafał Księżyk || recenzja

Biografie oparte na wywiadach mają swój specyficzny urok. Oprócz tego, że czyta się je łatwo i szybko to cały czas siedzimy w konwencji, w której wywiadowca — w tej roli wymiatacz Rafał Księżyk, który ma na koncie książki o Robercie Brylewskim czy Tomaszu Stańko — bazując na swojej wiedzy i przygotowaniu do rozmowy stara się dowiedzieć jak najwięcej. Zawodnik po drugiej stronie może do tego podejść różnie. Może wykorzystać luki w wiedzy wywiadowcy, by pokazać się z lepszej strony, albo może wywalić flaki na wierzch i zaskoczyć wszystkich swoim ekshibicjonizmem. W tym przypadku Muniek skorzystał z tej drugiej opcji.



Czytając biografie Romana Kostrzewskiego z Kata, Wojtka Wojdy z Farben Lehre czy Siczki z KSU czuć było pewne pudrowanko. Owszem, opowiadali o wielu, niekiedy trudnych, aspektach życia, ale cały czas dbali o wizerunek. W „Kingu!” nie ma miejsca na miękką grę, a Muniek Staszczyk dość brutalnie pokazuje siebie jako kolesia spod znaku sex, drugs, rock’n’roll podlanego gęstym egoistycznym sosem. Zawsze miałem go za luźnego, sympatycznego kolesia i wbrew pozorom, po tak otwartych wyznaniach tej sympatii mam do niego jeszcze więcej.

Zazwyczaj w książkach tego typu najciekawsze są te kombatanckie historie dotyczące początków zespołu i czasów PRL. Tutaj jest odwrotnie. Pierwsze dwieście stron z tego liczącego przeszło pięćset tomiska idzie dość opornie. Pewnie dla wielu fanów Muńka te jego historie z częstochowskich lat mogą być ciekawe, ale mi szło to ciężko, przez co zatrzymałem się z lekturą tej książki na dość długi czas. Dopiero jak po czasie dotarłem do opisów pierwszych komercyjnych sukcesów T.Love akcja nabrała właściwego tempa.

To, co w „Kingu” podoba mi się najbardziej to odsłonięcie wielu zakulisowych ciekawostek z polskiego rynku muzycznego. T.Love wywodzący się z alternatywy i zawieszony gdzieś między rockiem, a popem zespół miał na koncie duże komercyjne sukcesy i mocne momenty ssania ze strony rynku. Muniek szczerze i z dystansem to opisuje. Te wszystkie zamknięte imprezy, plenerki i granie wszystkiego, co się da, żeby natrzepać trochę hajsu i wszyscy łącznie z managerami mogli się obłowić. Muniek opowiada o tym, jak tego typu zespoły są zorganizowane, jak zarządzanie tym muzycznym biznesem wygląda od strony managementu i płytowych wytwórni. Nie jest to oczywista wiedza i informacje, które zazwyczaj pojawiają się w takich książkach. Oczywiście nie samym biznesem Muniek żyje, bo ważnym elementem jego historii jest też refleksja odnośnie życia muzyka podsumowująca historię Muńka i jego problemów — pieniądze i sława szczęścia nie dają. Raczej tworzą kolejne problemy.

Muniek nie jest jednowymiarowy. To facet, który mimo tylu lat na scenie, ma w sobie sporo niepewności, wrażliwości czy nawet lęku. W środku jest mocno pogmatwany, a to, że śpiewa, że jest rozpieprzony, nie jest wzięte z czapy (i o tym też w książce można przeczytać). Przyznam, że polubiłem tego gościa, choć w ostatnim czasie irytował mnie swoimi wywiadami i nawróceniowymi historiami. Tych też jest tutaj trochę, ale nie dominują książki. Choć ta tematyka mierzenia się z samym sobą daje do myślenia.

Po „Kingu!” inaczej patrzę i na Muńka i na T.Love. Do tego dowiedziałem się, jaka sprzedana podskórnie historia przekonała mnie do albumu „I hate rock’n’roll” — bo ze wszystkich płyt T.Love ta jest moją ulubioną. Mimo, że do najnowszej solowej płyty Muńka, która ukazała się w podobnym czasie jak to dzieło, się nie przekonam, to książkę mogę śmiało polecić.

8/10
wyd. Wydawnictwo Literackie 2019

Książkę znajdziecie tutaj.

PS: Nie jest to pierwsza książka o życiu Muńka, ale wcześniejszych nie czytałem. Zastanawia mnie, na ile zmieniły się przedstawione w nich historie, bo pozycja pogodzonego ze sobą samym Muńka to ostatnie lata, a poprzednią wydano w 2011 roku. Przed dwoma ostatnimi płytami i zawieszeniem działalności T.Love.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz